dag 1 en 2, 1 en 2 mei 2011
Gisteren om 01.00 uur aangekomen in ons pension LIBERTATE in Sighisoara, na ruim 2000 kilometer rijden. De nacht ervoor met Sifra en Stephanie in Oostenrijk geslapen bij Hans Peters en zijn gezin. Hans Peters is een oude kennis van Peter Helms. Gisterochtend de Mana- kerk bezocht. Daar was een opdraag dienst van een kindje. Pilu sprak in zijn preek over de verantwoording die vaders hebben t.a.v. de opvoeding van hun kinderen. Dit n.a.v. Efeziërs 6: 1 tot 4. Ook het onderwijzen in de tien geboden naar je kinderen toe is heel goed. De wereld trekt aan alle kanten en inenten hiertegen zoals bij de kinderziektes kan helaas niet. We hebben veel van onze vrienden ontmoet en ook Jesse en Lydia waren in de dienst met hun dochtertje Liza.
's Middags genoten van het uitzicht bij Villa Franca
Sighisoara by night vanaf Villa Franca.
Alleen, net toen het ijsje zou worden gebracht gingen de hemelsluizen open. Maar we vonden een afdak waar we nog heerlijk van ons ijsje konden genieten. Om 19 uur naar een Byzantijns koor wezen luisteren in de orthodoxe kerk. Heel mooi voor een keertje. Hierna de meiden opgezocht die hadden getrimt en vervolgens de kwijt geraakte grammen direct weer aangevuld met een lekkere pizza.
Vandaag de auto naar de garage gebracht, hier zo'n 20 kilometer vandaan waar hij een grote onderhoudsbeurt krijgt. Dus nu zijn we even autoloos. En dat bij een complete regendag. Alleen is de temperauur tot boven de 20 graden opgelopen.
Morgen komen broer Huibert met vrouw Marion en broer Henk met het vliegtuig aan. Zij gaan hun sponsorkinderen bezoeken en willen graag meer van Roemenië zien. Ik heb om 13 uur een afspraak met Liviu op het familycenter waar we met de leiding gesprekken houden over verdere samenwerking. Het eerste gesprek deze week want er staat nog heel wat op agenda.
Dag 3, 3 mei 2011
Dinsdag niet al te vroeg uit de veren en halverwege de ochtend aan het ontbijt, samen met de meiden. Daarvoor al een gesprek per telefoon gehad met David Mc.Guire. Er is een verzoek binnen gekomen bij de SNR of David een huisje zou kunnen bouwen in de buurt van Sibiu voor een man die op een ongelukkige manier alles is kwijt geraakt. Stichting Noodhulp Roemenië, ofwel ook de SNR heeft deze vraag bij ons neergelegd. Ook kwam van hun de vraag of David een school zou kunnen afbouwen in Siret. Dat ligt in het uiterste noord- oosten van Roemenië, tussen de Moldavische en Oekraïense grens.
Deze week bepraten we dit face to face en volgende week komt de secretaris van de andere SNR wellicht nog bij David langs om hier verder over te praten.
Maar goed, dit alles was voor het ontbijt. Na het ontbijt afgesproken met Jesse om een winkelpand te bekijken en vervolgens bij Veritas een gesprek te hebben met Liviu, de maatschappelijk werker die twee weken terug bij ons in Nederland te gast was en met zijn baas.
We spraken heel positief over verder samenwerking. Volgend jaar een gemengd tienerkamp met Nederlandse en Roemeense tieners met daarna een werkproject van een week waar deze tieners ook aan deel nemen. We hebben al opgaves uit Wapenveld maar er kunnen nog veel meer tieners bij. Gesproken hebben we ook over het opzetten van een tweede hands winkel als werkervaringsproject en het idee over de webdesigncursus van Jesse. Veel enthousiasme en we hopen via gebed een antwoord te krijgen op onze plannen. Ook hopen we op steun vanuit Nederland. Met name bedrijven die op het gebied van webdesign thuis zijn en steun willen geven aan dit project.
Na in de vroege avond boodschappen te hebben gedaan is het nu wachten op het arriveren van de rest van mijn te verwachten familie.
Even voor 22 uur arriveerden broer Huibert met zijn wederhelft Marion en broer Henk. Virgil had hun in Cluj Napoca van het vliegveld opgehaald en na een voorspoedige reis hadden ze bij daglicht nog een behoorlijke impressie gekregen van de omgeving waar ze door heen reden. Na nog even genoten te hebben van een versnapering werden de bedden opgezocht, want de dag zou al vroeg gaan aanvangen.
Dag 4. 4 mei 2011
Om 8.00 uur met z'n vieren aan tafel want de meiden zagen er het nut niet van in om vroeg op te staan en om 9 uur vertrok ik met Virgil naar Cristuru Secuiesc. Daar hadden we mijn auto twee dagen ervoor naar toe gebracht voor een grote onderhouds beurt bij een Hongaarse garage. De wagen was weer helemaal klaar gemaakt voor de volgende dertigduizend kilometer en via de Mana kerk waar ik de sleutel van onze opslag haalde kwam ik terug bij ons pension. Iedereen was inmiddels klaar voor de lunch bij Veritas, de organisatie die meer dan 100 van de armste gezinnen uit de omgeving begeleidt. In twee ritten waren we daar alle zes aangekomen
en aten dezelfde maaltijd die ook de kinderen die dag aten. Nu ben ik door de jaren heen zo'n
beetje een alleseter geworden en ik vond deze maaltijd dan ook prima, maar niet iedereen van ons
at alles op.
Na deze lunch kregen we een rondleiding door het gebouw en werd alles haarfijn uitgelegd door Liviu. Voor de meiden was deze uitleg niet nodig en zij gingen hun vakantievriendin Brenda opzoeken om samen met haar de middag verder in Sighisoara door te brengen.
Zelf stapten we in de auto en gingen een bezoek brengen aan de drie kinderen en hun familie die Huibert en Marion via de SNR sponsoren. We kwamen daarbij in de arme buurten van Sighisoara en ook ik werd opnieuw getroffen door de enorme armoede. Het eerste kind woonde aan de rand van de stad in een krottenwijk. Het tweede kind woonde ook aan de rand van de stad maar dan op een andere plek in een onbeschrijfelijke puinhoop in een enorm krot. Het "huis" was pas drie jaar daarvoor door de vader eigenhandig gebouwd van merendeels afvalmateriaal. Het was de wijk waar we aanvankelijk in 2005 met een team van 11 mensen zouden gaan bouwen. Mensen woonden toen nog in plastic hutjes die nauwelijks enige bescherming boden. Het bouwen is toen niet doorgegaan omdat iemand de kruiwagen van David Mc.Guire had gestolen en David niet van plan was om voor dieven te gaan bouwen. Pas een half jaar later is er toen verder gebouwd. Nu, 6 jaar later, zag het er niet beter uit. Het is dan ook geweldig dat er een kind daar gesponsord wordt dat ondanks alle ellende toch een goede opleiding krijgt en vooral ook dat zij dat zelf wil! Want alleen wanneer de kinderen zelf gemotiveerd zijn kunnen ze gesponsord worden.
Om 15 uur hadden we bij Veritas een ontmoeting met de tieners die uit school waren gekomen. Zij mochten vragen stellen over Nederland en Huibert en Marion konden vertellen wat zij kwamen doen.
Een half uur later alweer brachten we ons derde bezoek, opnieuw aan de rand van de stad maar nu gelukkig bij mensen die onder iets betere omstandigheden leefden. Vader had een paard en wagen en verdiende daar geld mee. Bijvoorbeeld met het ophalen van plastic flessen die werden gerecycled. Hij was ook trots op zijn gezin en zeker ook op zijn dochter die de beste van haar klas is. Haar droom is om ooit verpleegkundige te worden. Haar vader denkt dat dit voor haar te hoog gegrepen is maar hopelijk blijft ze haar dromen dromen.
Nadat de drie kinderen bezocht waren gingen we voor een een uurtje naar Danes waar David Mc.Guire woont en waar Liviu en zijn vrouw Elena en dochter Claudia en zoon Thomas in de toekomst gaan wonen. na het huis- in aanbouw bekeken te hebben bezochten we met z’n allen nog even David die twee deuren verder woont en na een kop koffie te hebben genoten togen we terug naar Sighisoara
Hier had Elena voor een fantastisch diner gezorgd. Ook Sifra en Stephanie waren daar met hun vriendin Brenda uit Soard gekomen. Na het diner gingen we allen uiteen.
Henk en Marion en Huibert bekeken de stad nog eens bij avond en ik ging met de meiden eerst naar onze opslag om daar cadeautjes uit te zoeken voor de kinderen van Szusza.
Vorig jaar hebben we met verschillende teams een huisje gebouwd voor deze daarvoor op straat wonende vrouw met haar drie kinderen. Vlak voor de kou in december inviel in Roemenië was het huisje afgekomen. De zomer ervoor hadden zowel Sifra als Stephanie keihard meegeholpen aan de bouw van dit huisje dus was het heel mooi voor hun om nu het huisje met zijn bewoners te bezoeken.
Des te mooier was het ook wel dat bij toeval de oude commode waar Sifra als baby op was verzorgd nu terecht was gekomen in het huisje van Szusza. Voor de oudste zoon Yannoek had ik een fietsje meegenomen. De vroegere fiets van mijn zoon Lennard. Aan deze fiets zit een heel verhaal vast maar dat schijf ik een andere keer wel op. Voor de andere twee kinderen Colle en Annie hadden we grote knuffels en voor de moeder een handtas. De kinderen waren dolenthousiast en vlogen ons om de nek. Het was een heel fijn weerzien en lang nadat het al donker was geworden (elektriciteit hadden ze er niet dus ook geen lamp) gingen we terug naar het pension en al heel snel lag een ieder op één oor. Nu ga ik hetzelfde doen want dag vier staat bij deze op papier.
Dag 5, 5 mei 2011
Vandaag was het vertrek om 08.30 uur. Daarvoor hadden we reeds gegeten en ook de meiden waren present want….we zouden naar Brasov gaan en dat betekende voor Sifra “shoppen”. Daar had ze zich al vanaf de eerste dag op verheugd. Toen Virgil om 08.30 aan kwam rijden om mijn broers en schoonzus als chauffeur en vriend van dienst te zijn, reden we na een klein kwartierje richting Brasov. Een hele drukke weg met verkeer dat zich tussen Tirgu Mures en Boekarest beweegt. Maar na een half uurtje gereden te hebben gingen we van de hoofdweg af en reden wij via slecht asfalt/ geen asfalt naar een deel in Transylvanië waar zeven dorpen op de wereld erfgoedlijst van de Unesco staan. Huizen en een kerk zijn in originele staat teruggebracht en konden we bezoeken (zie foto).
Het is mooi om te zien maar ik ken vele van deze dorpen op het platteland die er het zelfde uitzien maar niet zijn gerestaureerd dus nog origineler zijn en die zijn zeker zo mooi zijn.
Hierna reden we verder. Even voor Brasov hadden we een tweede stop bij een nieuw restaurant. We bestelden hier een lunch die voor mij bestond uit kipschnitzel met patat. Al bij eerste hap stuitte ik op een heel hard iets waar ik voor m’n gevoel m’n tanden op kon breken. Ik ging er van uit dat het een botje was en kon het niet meer terug vinden. Dit herhaalde zich een paar keer totdat ik bij een van de laatste happen het “botje” te pakken kreeg. Geen bot was het maar glas. Het deed met al snel denken aan wat ik ooit wel eens op de t.v. had gezien: een “glaseter”. Tot die categorie behoorde ik dus ook en nu maar hopen dat het glas zonder problemen de slokdarm de maag en slokdarm zal gaan passeren.
We reden ons laatste stuk naar ons verste punt, zo’n 160 kilometer vanaf Sighisoara en kwamen aan bij een kasteel van het voormalige vorstendom in Sinaia. Eén van de grote toeristenpleisters van Roemenië. De buitenkant ziet er op veel plekken vervallen uit. Afbrokkelend steen en een muur van het terras dat volledig gestut wordt. De binnenkant zag er echter heel ander uit. Kasteel Peles zomerresidentie van koning Carol I van Roemenië die hier woonde. Het was een gebouw uit het begin van de vorige eeuw en beschikte meteen al over elektrisch licht, een elektrisch groot, glazen schuifdak en een lift. Overal had men grote SL- lampen in de vele kroonluchters en andere lampen die er in het kasteel waren gedraaid. Dat was een raar contrast tussen verleden en heden. We kregen een rondleiding van een zeer langzaam en overduidelijk in het Engels articulerende dame. Na bezichtiging gingen we terug naar de auto’s en reden nu echt naar de binnenstad van Brasov. Deze stad is een moderne stad met vele grote winkelketens en goede wegen en de historische binnenstad was autovrij, netjes en de prijzen waren er ook westers. De meiden konden eindelijk hun slag slaan maar toen ze er achter kwamen dat de prijzen bij H&M de zelfde waren als ze ook huis gewend zijn werden de inkopen toch heel beperkt. Gelukkig konden ze wel vrij winkelen zonden toezicht van ons. Dat was in Sighisoara wel anders. M.n. Stephanie was door haar Afrikaanse afkomst iemand die veelvuldig werd nagekeken en vaak ook opmerkingen kreeg te verduren van mensen die haar zelfs soms even wilden aanraken. Na een bezichtiging van de oude kerk zijn we uitgebreid Chinees gaan eten en dat was zo als familie samen met Stephanie en Virgil bar gezellig. Overigens werkte er geen één Chinees in het restaurant en werden we door tweede oudere heren bediend. Na dit diner gingen we met de twee auto’s gescheiden van elkaar weer terug naar Sighisoara waar we na elven weer aankwamen. Nog heel even nazitten om vervolgens de bedden op te zoeken om uitgerust de laatste dag in te kunnen gaan.
Dag 6, 6 mei 2011
Vandaag met z’n vieren ontbeten en daarna was Virgil alweer present om een rondleiding te gaan geven op het platte land in de omgeving van Sighisoara.
De meiden hadden twee leuke films op het internet gevonden en wilden de dag verder zelf invullen.
Zodoende konden we in één auto vandaag onze tour maken. Eerst brachten we bij Jesse de door hem te testen computer voor de website- cursus en namen we zaken voor hem mee voor wanneer ze weer in Nederland zouden komen.
Hierna gingen we naar Valchid en Copsa Mare. Bij beiden bezochten we de kerk die laat- middeleeuws waren. Er was nog maar heel weinig aan gerestaureerd en dat was Kasie voor mijn broer Henk die beheerder is voor de gemeente Alkmaar van de monumentenloods aldaar. Een ietwat aangeschoten Sachsendeutscher die de sleutel kon bemachtigen van de kerk van Valchid vroeg na afloop om een “kleinigheidje”. Dat kreeg hij ook want het bezichtigen was ook voor ons meer dan de moeite waard. In de klokkentoren staarde een jonge kerkuil ons aan. De klok in de toren had waarschijnlijk al eeuwen niet meer glopen maar was er nog wel steeds. De twee klokken waren niet al te oud en waarschijnlijk vervangen. We kregen met klem te horen dat we de klok niet mochten luiden. En dat was niet omdat er geen klepel was. (vandaar misschien het gezegde “de klok horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt) maar had meer te maken dat op het platte land het luiden van de klok betekend dat er brand is. Dat had ik al eens eerder meegemaakt in 2004 in Moldavië toen overal vandaan mensen met twee emmertjes water de deur uit kwamen om de brand te blussen. Alleen liepen de meisjes op dat moment niet op klompen.
Het uitzicht
De kerkuil
Het uurwerk
En de binnenkant van de kerk
Na Valchid werd het dus Copsa Mare waar een zeker net zo mooie kerk stond. Het beklimmen van de toren lieten we aan Henk over, die ook daar weer een uilenjong zag en opnieuw een nog niet stuk gerestaureerde toren.
Na dit bezoek werd het Biertan. Een dorp dat wel een gerestaureerde toren heeft maar deze vormt onderdeel van een citadel. Een ommuurde kerk of kasteel waarachter men veilig kan wonen.
Het zag er allemaal mooie uit.
We aten in een restaurant in Biertan. Helaas was het vlees niet echt gaar maar ja. Van Henk kreeg ik nog een stapel dakpannen mee voor het dakpannenmuseum.
Na deze bezichtigingen was het de beurt aan David om ons in Laslea rond te leiden op de plaats waar we in oktober/ november nog aan het werk waren geweest met een team voor het bouwen van huisjes. Daar was flink in opgeschoten. Waren we toen nog bezig en fundering met beton vol te storten van het 3e en 4e huisje, nu stond huisje 5 en 6 al overeind. Er gaan nog meer huisjes komen maar wat David met zijn teams had uitgevoerd was geweldig.
David gaf nog een in het Engels op schift geselde getuigenis mee. Deze zal ik vertalen in het Nederlands en als bijlage in en volgende nieuwsbrief toevoegen.
Na al deze excursies was het tijd voor het teruggaan naar Sighisoara. We gingen uit eten boven op de berg in Vila Franca. Maar voor we dit deden brachten we nog een heel kort bezoek aan Szusza en haar kinderen. De oudste zoon Yannoek reed als een cowboy op z’n stalen ros over de prairie met broer Collin achterop. Maar ook het beste paard struikelt wel eens en dat gebeurde nu ook. Gelukkig geen gewonden maar wel schrik. Een handje, een kusje en daarna op, de heuvel op. Lekker eten met een steeds beter worden uitzicht in het donker over de historische binnenstad. Rond 10 uur waren we weer terug in het pension en namen we nog een klein afzakkertje. De pensionhoudster werd betaald en de voorlopig laatste nacht in Roemenië werd op één oor beleefd met de ogen dicht.
Dag 7 en 8 , 7 en 8 mei 2011
De volgende dag vroeg uit de veren. Sifra, Stephanie en ik hadden een lange tocht per auto voor de boeg en de rest van de familie had dezelfde aantal kilometers te gaan maar dan door de lucht en wat sneller.
We hadden een goede terugtocht waarbij we bij Hans Peter en zijn familie in Linz de nacht opnieuw hebben doorgebracht. Op zondag de laatste ruim duizend kilometer in de auto zonder airco. Normaal geen probleem maar nu hadden we tien dagen doorgebracht met een maximale temperatuur van 12 graden en deze dag kwam er zelfs even 31 graden op het display te staan. En dat is een hele overgang.
Maar niet getreurd. We waren nog voor het donker thuis en de bescherming die we op al onze wegen van God hebben gekregen is reden tot grote dankbaarheid.
