Krant over afloop voedselactie

Voedselactie 2011 opnieuw succes

De voedselactie voor Roemenië tussen 13 en 17 december j.l. heeft bijna tweeduizend kilo aan voedsel opgebracht, dat op verschillende manieren werd ingezameld. Bij de plaatselijke supermarkten in Den Oever en Hippolytushoef  was sprake van een grote mate van betrokkenheid. Vrijwilligers van de  SNR  waren er twee dagen actief om het winkelend publiek te vragen van een speciaal opgestelde lijst één of meerdere boodschappen mee te nemen. In totaal leverde dat zo’n vijftienhonderd kilo aan lang bewaarbaar voedsel op. Daarnaast was er door de scholen de Peppel uit Middenmeer en Om de Oost uit Den Oever ook ruim driehonderd kilo ingezameld aan conserven, macaroni en tandpasta en zeep etc. ingezameld.

                                                    V.l.n.r. Coby Doves, Liviu Tudosie, José Krabbendam

Dit jaar werd er ook om spaarlampen gevraagd. Dit om de elektriciteitsrekening ter plaatse van mensen die elektriciteit hebben naar beneden te brengen. (Er zijn ook huizen waar ze überhaupt geen elektriciteit hebben).

De rest van het voedsel werd spontaan bij de SNR gebracht.

In totaal is er daarnaast ook nog een bedrag van meer dan zevenhonderd euro binnengekomen voor transportkosten en aanvulling ter plaatse van het voedsel.

Zaterdagmiddag 10 december liep de actie af en nog dezelfde avond werd alles naar Zevenhuizen bij Rotterdam gebracht waar twee vrachtwagenchauffeurs van de Stichting Hulpverlening door Christenen in Roemenië (HCR) een plaats hadden gereserveerd in hun vrachtauto. D volgende nacht vertrok zij, ook vrijwillig, naar Roemenië.

Afgelopen dinsdag is de lading aangekomen, samen met een gift van duizend kilo aardappels. Het voedsel is uitgeladen bij de stichting Veritas in Sighisoara, die meer dan driehonderd van de allerarmste families ter plaatse begeleidt. Zij dragen zorg voor de eerlijke verdeling van het voedsel voor de families maar ook onder bejaarden en alleenstaanden.

De aardappels zijn naar Onesti gegaan, waar Saskia Verdoes ze verdeeld onder de bejaardentehuizen.

Op dit moment is er nog een adventsactie aan de gang op de school “de Wegwijzer” in Opperdoes. Zo snel mogelijk zal ook dit eten samen met nog eens een ton aardappels en een ton uien verstuurd worden.

School om de Oost uit Den Oever

Op dit moment vriest het ’s nachts zo'n 8 graden en overdag is het rond het vriespunt met af en toe sneeuw. Hoe het verloop van de winter verder gaat worden is nog niet voorspelbaar maar één ding is zeker. De hulp bij de arme gezinnen is heel welkom en ook heel erg noodzakelijk.

De   SNR   wil langs deze weg iedereen bedanken die voedsel of geld heeft gegeven maar ook de vrijwilligers die hebben meegeholpen en ook nu nog mee helpen van deze kerstactie/ winteractie opnieuw een succes te maken. Wij hopen en geloven dat we de allerarmsten hiermee in een deel van Roemenië weer wat hoop en licht hebben kunnen geven op een betere toekomst.

Actie op de Peppel en Om de Oost groot succes

Krantenartikel van Wieringer courant, 9 december 2011

Liviu bezoekt Nederland

Liviu Tudosie, tienerleider bij Veritas in Sighisoara, bezoekt van vrijdag 9 tot dinsdag 13 december Nederland. Vrijdagavond geeft hij een presentatie in Wapenveld, bij de groep tieners die komende zomer meegaan naar Roemenië om er samen met Roemeense tieners te gaan bouwen en vervolgens een week een zomervakantie met elkaar te hebben, ook samen met de Roemeense tieners.
De groep is inmiddels al uitgegroeid tot 30 personen. Daarbij willen er ook meerder ouders mee om in de tussentijd ander bouwwerk te doen.

   

Een deel van de tieners samen met Liviu, 2e van links. Geheel links Froukje Boersma, de organisator.

Op zaterdag zal Liviu meehelpen bij de voedselactie in de diverse supermarkten op Wieringen. 's Avonds wordt de hele opbrengst naar Zevenhuizen, vlak  bij Rotterdam gebracht waarna het maandagnacht, samen met vier ton gedoneerde aardappels richting Roemenië vertrekt.

Liviu in winkel Den Oever. 

Op dinsdag hoopt de vrachtwagen aan te komen in Sighisoara. De vrijwillige chauffeurs en de gratis uitgeleende trekker met oplegger neemt ook voor andere stichtingen goederen mee. Zo gaan er, overigens voor een deel ook van de  SNR , goederen naar Onesti en Bacau, wat beiden in Roemeens Moldavië ligt.
Maandag heeft Liviu een vergadering met het bestuur van de  SNR  over verdere samenwerking en dinsdag vliegt hij via Eindhoven weer terug naar Roemenië

SNR in het nieuws

Kerst- actie 2011

Al voor de zevende keer willen we een winter- voedselactie voor Roemenië 

organiseren.

Tussen 6 en 10 december voert de SNR opnieuw actie op Wieringen en in de Wieringermeer. We zullen dat  in de plaatselijke supermarkten op Wieringen te vinden zijn waar we “boodschappenlijstjes” mee zullen geven aan klanten, wat zij voor onze actie zouden kunnen meenemen.

Voor de Wieringermeer zoeken we nog een paar vrijwilligers die met elkaar één dag in een supermarkt willen staan.

De vraag om hulp, speciaal in de donkere periode midden in de winter is ook dit jaar weer toegenomen. We hebben een verzoek gekregen van een “blijf van m’n lijf- huis” in Tirgu Mures. Nu al moet men voor de bij hun vaak dronken en/of mishandelende mannen weggelopen vrouwen en hun kinderen eten bij elkaar zien te bedelen. In de winter wordt dat alleen nog maar moeilijker vandaar dat wij deze hulpvraag hebben gekregen.

Maar ook de euro- crisis, waar wij onze mond zo vol van hebben, heeft in landen als Roemenië en Bulgarije nog veel desastreuzere gevolgen.  De steun die wij vorig jaar konden geven is men niet vergeten en is enorm gewaardeerd. Graag willen we ook dit jaar minstens een zelfde steun geven. Niet om onszelf in de picture te zetten, maar vooral omdat het enerzijds keihard noodzakelijk is en anderzijds om iets van onze liefde naar onze medemens te laten zien.

Het is ook mogelijk om, desnoods al vanaf nu, lang bewaarbaar voedsel bij ons te brengen. D.w.z. naar de Beltstraat 14 in Hippolytushoef. Even bellen van te voren kan handig zijn. Dat kan via nummer 0647052752.

Dat zijn dus twee mogelijkheden. Supermarktactie of komen brengen.

In Middenmeer worden er opnieuw acties georganiseerd op de “Brede school” Jolien Zwartveld en Tosca Tijsen zijn los van elkaar bezig met voorbereidingen hiervoor.

Maar……last but not least, er is ook nog een andere mogelijkheid. Want in principe hebben we heel veel aan geld. Waarom?

a. Voor de transportkosten om alles in Roemenië te krijgen en

b. in Roemenië is op zich tegenwoordig ook alles wel te koop. Dus geld meenemen en ter plaatse inkopen doen en pakketten maken is rendabeler omdat we dan geen vrachtkosten hebben + dat we de Roemeense economie er ook nog mee steunen.

We laten de keuze aan u, maar als u spullen in natura geeft, hebben wij er natuurlijk geen bezwaar tegen dat u ons ook steunt met de transportkosten. U kunt ons steunen door een directe gift op de plaats waar we inzamelen maar u kunt ook een gift overmaken op ons rekeningnummer 1221.23.182 t.n.v. Stichting Netwerk Roemenië in Hippolytushoef. (Uw giften zijn overigens vrijwel altijd aftrekbaar van uw belasting)

Inleveradressen:   En wilt u iets brengen, dan kan dat op de volgende adressen:  

In Den Oever bij de familie Harder, De Kule 52, tel. 0227512007

In Hippolytushoef bij familie Krabbendam, Beltstraat 14, tel. 0647052752

In Westerland familie ten Hove, Westerlanderweg 60, tel. 0227511777.

In Middenmeer bij Ferrie van Schaik en Jolien Zwartveld, Beukenlaan 46, tel. 0614664

In Wieringerwerf bij de familie van Assen, Prof. G. Molierestraat 9, tel. 0227601681

Bel U even van te voren. Dan staat u niet voor dichte deur.

En wat willen we graag brengen: 

-           droge soepen

-           droge kruidenmixen

-           theebiscuit

-           limonadesiroop

-           zonnebloemolie

-           groenten, zowel gedroogd als conserven

-           witte of bruine bonen

-           vruchten in blik

-           rijst,

-           cacao,

-           suiker

-           koffie en/of thee

-           chocopasta

-           jam

-           kaarsen

-           zeep

-           shampoo

-           tandenborstels en tandpasta

-           iets extra lekkers (snoepjes)

-           vlees in blik (alleen geconserveerd vlees mag ingevoerd worden)

-           speelgoedje

-           nieuw dit jaar: Spaarlamp(en)!

U hoeft zich niet verplicht te voelen om een heel pakket samen te stellen. U kunt één of een paar producten uit de lijst hierboven kiezen. 

aandacht plaatselijke media voor ruimtetekort SNR

Grote behoefte aan eigen gebouw in Hollands Kroon

Eigen onderkomen.    Op dit moment wordt de oude school aan de Parklaan in Hippolytushoef gesloopt. Maar wat graag hadden wij onze intrek in deze school genomen, maar de politiek besloot anders. Over een korte tijd zal de ruimte wel zijn omgetoverd tot een prachtig mooi, groen grasveldje, totdat er wellicht vergunning is verleend er iets anders te gaan bouwen.
De activiteiten en de hulpvragen zijn echter nog steeds aan het toenemen en wat voor mij eerst een dagtaak aan het worden was, is nu een dagtaak met héél veel overuren geworden om alles te organiseren. Er zijn echter best veel vrijwilligers die bereid zijn om te helpen, maar buiten het laden van de vrachtwagens, het organiseren van markten en inzamelingsacties om, wat op reeds bestaande locaties gebeurd, hebben we geen ruimte om de mensen te ontvangen. Om eens met elkaar van gedachten te wisselen. Om plannen door te spreken, om goederen uit te sorteren of op te knappen etc. om werkoverleg te hebben en taken te verdelen
En daar is wel heel dringend behoefte aan. Een pand, gesubsidieerd door de gemeente (per 1 januari Hollands Kroon), of een pand dat zichtzelf kan bedruipen door er een kringloopwinkel bij te laten draaien.

Wie oh wie zou zich willen inzetten om dit doel te bereiken? Rondkijken naar geschikte locaties, gemeenten benaderen voor het beschikbaar stellen van een pand of particulieren/ woningstichtingen benaderen voor prijsopgaven t.a.v. huren.
De SNR heeft heel duidelijk een functie en daarmee levensvatbaarheid. Maar het is te groot aan het worden voor een eenmansbedrijfje.

Komende zomer tienergroep uit Wapenveld werkt samen met Roemeense tieners

Tienergroep Wapenveld   De voorbereidingen voor komende zomer wat betreft een grote groep tieners van de PKN- kerk in Wapenveld, die tussen 15 en 29 juli gaan samen werken met een groep Roemeense tieners van Veritas lopen heel voorspoedig. Het enthousiasme is groot.  Zoals het er nu naar uit ziet gaan de tieners in hun eerste week samen aan het werk in het nieuwe Veritas. Gezamenlijk gaan ze de tienerruimte opknappen een inrichten. Op YouTube kun je een korte rondleiding zien van Liviu over het nieuwe terrein en het gebouw dat voor de tieners geschikt gemaakt gaat worden.

In de tweede week gaan de Roemeense en de Nederlandse tieners met z’n allen naar een kamp waar ze op een ontspannen manier gaan werken aan het item “samenwerken”. Hier is heel veel bij denkbaar. Zowel in de vorm van sport en spel, in de vorm van muziek, koken en knutselen, bonte avond, dropping maar ook in de vorm van Bijbelstudie. Kortom legio mogelijkheden.

Ondertussen hebben we van de ouders van de Nederlandse tieners enthousiaste reacties gekregen in de vorm van “wij willen ook iets in dezelfde periode gaan doen in Roemenië”. En dat is verre van een probleem. Want bijvoorbeeld David McGuire kan altijd wel een bouwteam gebruiken en dat wat de tieners de eerste week niet afkregen, kan wellicht door de ouders worden voltooid.

In december komt Liviu  opnieuw naar Nederland om nog gedetailleerder over de plannen te spreken.

Wordt vervolgd….

Transport heel zinvol

Najaar- transport  2011 heel zinvol   Op zaterdag 22 oktober j.l. is het grootste deel van de inhoud van onze opslag aan de Ulkeweg geladen in een bijna uit de lucht gevallen combinatie van een vrachtwagen met aanhanger. Uit de lucht gevallen omdat de voorraadschuur zó vol was dat we er nauwelijks op een fatsoenlijke manier doorheen konden lopen. Een week daarvoor was ik in Roemenië gebeld door de als vrijwilliger bij HCR (Stichting Hulpverlening door Christenen in Roemenië) werkende vrachtwagenchauffeur Hans Slappendel. Hij zou een week later met collega Piet Noorlander naar Bacau rijden, maar ze hadden nog een bijna lege oplegger achter de vrachtwagen. Of wij nog iets te vervoeren hadden. Nu hadden beide heren al eerder voor ons goederen vervoerd en daar waren we ook toen heel blij mee geweest en ook nu waren ze letterlijk een geschenk uit de hemel. Ook al omdat de organisatie waar we de afgelopen tijd nauw mee samen werken, Veritas, een familycentrum voor de allerarmsten in Sighisoara, van locatie gaat veranderen en op de nieuwe locatie tal van meubelen nodig heeft. En die hadden wij in ruime mate voorradig. Ook alle kleding, speelgoed, computers en handelswaar voor de te openen kringloopwinkel ging mee

Dus, Yannick, Gert, Piet, Jan, Cor, Simon, Pieter, Theo, José, Berend, Johan, Bernard, Samuël, Ruben en Gerard waren op 22 oktober tussen 8 en 12 uur paraat om in ruim 4 uur de “klus te klaren”. Het laden van de aanhanger. En bijna alles paste er in. 

Bedankt mannen en, in mijn geval “dubbel”-vrouw

Op zondagmiddag 23 oktober gaat m’n telefoon. Op dat moment passeer ik precies de Oostenrijks- Duitse grens. Piet Noorlander: “Waar zit je?” “Ik passeer zojuist de grens met Duistland” 

Piet: “Wij zijn een kilometer voor de Oostenrijkse”. En ja hoor. Binnen een minuut groot licht en daar passeert een blauwe vrachtwagen met aanhanger. Piet en Hans. Het moest zo zijn. 24 uur later hebben ze Sighisoara bereikt en kan er worden uitgeladen. En natuurlijk. Alles kan gebruikt worden.

Wij zoeken nog steeds een sponsor voor Roxana Barabas      Afgelopen zomer, toen wij in Roemenië aan het werk waren, overleed zeer plotseling de vader van een meisje in Boiu dat wij kennen. Hij viel dood van zijn fiets toen hij onderweg was van zijn werk naar huis.

Van Stelica en Cristina uit Boiu ontvingen we de volgende mail (hij is uiteraard vertaald).

Hallo lieve vrienden,

Roxana Barabas is een meisje van 13 die in Boiu woont. Ze ging tot de 4e klas naar de school in Boiu. Ze kon goed leren en nam ieder jaar deel aan de “Olympische Spelen voor scholen”. (Competitie waarbij “kennis” centraal staat). Om deze reden besloot de familie op advies van de school om haar naar de  Radu Popa- school in Sighisoara te sturen. Roxana bleef goed leren en nam opnieuw elk jaar deel aan de Olympische Spelen voor scholen.

Vier weken geleden, 4 augustus 2011 toen haar vader terug kwam van het werk, viel hij van de fiets en overleed ter plekke.

Het was haar vader die Roxana altijd aanmoedigde naar school te gaan en nu, na zijn dood is Roxana nog meer vastberaden om haar studie voort te zetten en nog beter te gaan leren. Het zal wel moeilijk worden omdat haar moeder in een fabriek werkt, waar ze slechts het minimumloon verdient. Ook omdat ze een huis hebben gebouwd waarvoor hypotheek moet worden betaald. Daarnaast heeft Roxana nog twee jongere zusjes van 11 maanden en 5 jaar heeft die verzorgd moeten worden.

   Wanneer Roxana  verder gaat leren heeft zij minstens 50 euro per maand extra nodig. 30 euro zijn nodig voor een busabonnement Sighisoara - Boiu en de resterende 20 euro zal worden gebruikt voor het voorzien in andere zaken die ze nodig heeft in groep 8.

Roxana is lid van onze tienergroep. Al die jaren dat we haar kennen hebben we haar altijd als een heel serieus meisje meegemaakt, dat de droom probeert te verwezenlijken om arts te worden. Met uw hulp kan haar droom werkelijkheid worden.

Hoogachtend,

                      

Stelica en Cristina Barabas – Savu

(Noten van de SNR:

1. Roxana zal, net als de andere sponsorkinderen, zodra we een sponsor hebben gevonden, begeleidt gaan worden door Liviu Tudosie, die dit voor de SNR doet vanuit de stichting Veritas.

2. U kunt ook als school, kerk, familie of stichting gezamenlijk een kind sponsoren)

Wanneer U Roxana wilt helpen zouden we daar erg blij mee zijn. En Roxana nog veel meer. Neemt u dan contact op Stichting Netwerk Roemenië.

Rommelmarkt zaterdag 19 november

Donderdag 6 oktober kom ik, nadat Chris en Georgia in Negreni zijn achtergebleven, aan in Sighisoara. De temperatuur is overdag tot nu toe hoog, tegen de 30º maar ’s nachts vriest het al behoorlijk. In Sighisoara zoek ik als eerste contact met Liviu Tudosie . Liviu is verantwoordelijk voor de groep teenagers van Veritas, die het Family center bezoeken. Al vijf dagen heb ik een aanhanger achter mijn auto, gevuld met meubelen, twee koelkasten en veel kleding. Tijd om af te koppelen en de inhoud van de aanhanger samen met de lading uit de camper in onze opslag op te slaan.

Diverse mensen nodigen me uit bij hun te komen logeren, maar ik wil graag een paar dagen onafhankelijk zijn om me te kunnen oriënteren en de impressie op Sighisoara te kunnen verfrissen. Dus zoek ik een rustig plekje op en slaap ik de nachten in mijn camper.

Op donderdag ga ik met Virgil Stoica op onderzoek uit waar de camper die we voor de SNR gebruiken op een goede en voor ons ook goedkope manier kan worden opgeknapt. We vinden een adres, even buiten Medias. We spreken af dat ik zondagavond de auto kom brengen.

Op vrijdag heb ik een heel fijn gesprek met Hans Pietzsch.

Jozsef Belsö     De zaterdag heb ik gereserveerd voor Jozsef Belsö in Balan. Balan op zich is 125 kilometer rijden, dwars door de Karpaten en de omgeving is ademloos mooi. Maar de situatie van Jozsef is minder mooi. Hij wordt al vanaf 1993, toen hij nog 12 was, gesponsord door eerst de kerk en nu de SNR. Afgelopen augustus ben ik bij hem geweest en zag dat hij opnieuw in kommer en kwel verkeerde. In zijn nog door de kerk in 1999 aangekochte appartement in Balan is het gas en het licht afgesloten. Hij vraagt op dat moment warme kleding voor de winter en die heb ik nu bij me. Onderweg heb ik in een winkel een voedselpakket voor hem samen gesteld en gelukkig vind ik hem thuis. Hij is blij- verrast me binnen zo’n korte tijd weer te zien en ook is hij erg blij met de kleding en het voedsel. Veel pasta- gerechten en een zak aardappelen heb ik erbij gedaan. Na een paar uurtjes vertrek ik weer, maar onderweg realiseer ik me dat hij nog steeds geen gas en licht heeft. Hoe moet hij ooit de paste of de aardappelen koken? Geld voor z’n gas en licht heb ik niet, maar wellicht is het mogelijk om een mobiel kooktoestel met gaspatronen uit Nederland te laten komen.

Jozsef Belsö, afgelopen augustus in Balan.

Na contact met Thomas (zie documentaire, verderop in deze brief) wordt dit in orde gebracht. En nu maar hopen dat de winter niet la te koud wordt. Want zonder kachel in Balan…..Persoonlijk moet ik er niet aan denken. Het was al donker toen ik voor de laatste keer na opnieuw de Karpaten te zijn doorgestoken, voor de laatste keer in de camper ging slapen.

Na de kerkdienst op zondagochtend, de 10^de oktober, neem ik mijn intrek in deze kerk voor de komende veertien dagen. De eerste vier nachten slaap ik op een matras beneden in de kerk en de 10 dagen daarop kan ik boven slapen op een bank. Mijn dochter Sifra en vriendin Anna, die op donderdag met het vliegtuig vanuit Dortmund arriveren, nemen de benedenruimte in beslag. Zij gaan overigens de week daarop van alles ondernemen. Ze vinden aansluiting bij twee groepen Amerikanen waar ze samen mee de dorpen ingaan om o.a. de mensen in de dorpen te bemoedigen. Ook doen ze mee met een Amerikaanse groep Nazareners die bij Veritas stage lopen.

Op vrijdag 14 oktober woon ik een vergadering bij van Veritas. We bespreken over hoe de SNR in de toekomst kan helpen. Verder wordt er gesproken over de grote verhuizing. Het oude, huidige Veritas bevind zich in een aantal oude panden, direct in de binnen stad van Sighisoara.

Het nieuwe Veritas is nu nog een kringloopwinkel met  werkelijk een zee van ruimte en bijgebouwen, even buiten het centrum van de stad. De huidige kringloopwinkel heeft er baat bij om veel meer in de binnenstad te gaan zitten en Veritas heeft er veel meer baat bij om op het kringloopcomplex te gaan zitten, omdat men dan over veel meer ruimte kan gaan beschikken en omdat het geheel ook gerenoveerd kan worden.

’s Middags zijn we op het nieuwe complex en worden al meubelen die vanuit België zijn gedoneerd tijdelijk opgeslagen.

De rest van deze dag is voor mij en Sifra en Anna, omdat ik met hun m’n verjaardag een beetje kan vieren. Ook het weekend is van ons.

Camper als nieuw.    Op maandag 17 oktober reizen wij, de meiden en ik, met de trein af naar Medias. Daar worden we opgehaald door iemand die ons naar Moşna

na brengt, waar de wagen totaal is gerestyled.  Hij is op 7 november j.l. ook nog eens van het logo van de SNR voorzien en daarmee is het camperleed van afgelopen december hopelijk definitief afgesloten. De RDW heeft hem overigens in september opnieuw gekeurd en op het kentekenbewijs staat nu dat er maximaal 9 personen mee mogen worden vervoerd. Dus voor komende projecten in Roemenië kunnen complete teams meerijden. Met daarbij een trekhaak die 3000 kilo mag trekken willen we hem hier en in Roemenië heel functioneel in zetten.

Overigens, het kan lucratief zijn om, wanneer je meegaat met een team je oude auto mee te nemen om en vervolgens  de carrosserie helemaal op te laten knappen Je komt dan met een als nieuw uitziende auto terug.

 

Najaarsmissie 2011. Heenweg naar Sighisoara tussen 2 en 6 oktober 2011

Na een hectisch “verjaardagsfeest” op 1 oktober, waarbij naast het krijgen van een hoop fijne mensen op visite ook het timmerwerk en het schilderwerk op een deel van het dak van mijn huis af moest en de aanhanger en de camper geladen moesten worden met hulpgoederen, vertrok ik de volgende dag, zondag 2 oktober om 07.15 richting Hoorn. Daar zou ik Chris en Georgia ontmoeten bij Mc. Donalds.

Even na 8 uur vertrokken we vandaar richting Arnhem en na een laatste tankbeurt in Zevenaar en het oplossen van een technisch mankement aan de wagen van Chris konden we in vrijwel één rit de Duits- Oostenrijkse grens bereiken. Achter in mijn camper had ik al een bed onder de zakken met hulpgoederen gemaakt en na verplaatsing van de zakken volgden acht uren slaap.

De volgende dag reden we door Oostenrijk en Hongarije naar de Roemeense grens waar we bij Arad de grens overgingen en niet ver daarvandaan in het huis Georgia een bed vonden om op te slapen en waarbij we ook overvloedig gezegend werden met eten.

Op dag drie zochten we aanvankelijk een autospuitbedrijf maar deze was voor Roemeense begrippen te duur en daarom reden we naar Negreni, waar een week lang een antiekmarkt in de open lucht werd gehouden. In Negreni staat voor de insiders ook het bekende wegrestaurant “Route 60”.

De stand van Chris en Georgia

Om te kijken wat Nederlands antiek in Roemenië prijstechnisch zou doen hadden Chris en Geogia hun nog maar een week daarvoor uit Polen geïmporteerde vijfendertig jaar oude Mercedes bus geladen met grotendeels via marktplaats aangekocht antiek.

Twee nachten met daartussen één dag ben ik bij hun geweest en het was werkelijk een pracht om te zien hoe de markt in elkaar stak. En……er werd ook nog eens behoorlijk verkocht.

Op donderdag 6 oktober verliet ik Chris en Georgia om vanuit Negreni door te rijden naar Sighisoara.

Nieuw bezoek Roemenië:

OP 2 oktober ga ik onverwachts alweer naar Roemenië.
De Iveco waar dit jaar zo veel om te doen is geweest wordt van daar waar nodig nieuw plaatwerk voorzien en ook wordt hij opnieuw gespoten.
Chris Jonker, een vriend van ons en welbekend met Roemenië gaat deze dag ernaar toe, speciaal voor handel maar hij zorgt er via een weer me hem mee- reizende vriend uit Roemenië zelf ervoor dat de camper/ bus op een goede en goedkope plaats komt waar dit lassen en spuiten gaat gebeuren.

Ik neem een grote dichte aanhanger mee met hulpgoederen en ook de camper wordt volgestouwd.
Na de restyling van de wagen ga ik naar Sighisoara voor het verspreiden van het meegebrachte + wat er nog in onze eigen opslag staat.

Op 13 Oktober komt m'n dochter Sifra en vriendin Anna Petra aan in Tirgu Mures. Enige dagen later arriveren nog een aantal volwassenen en in de week van 17 tot 21 oktober gaan we ons weer bezig houden me bouwen.

Op zaterdag 22 oktober vertrek ik met de twee meiden voor de terugweg en zondag 23 oktober hopen we weer thuis te zijn

Nieuwsbrief september 2011

De nieuwsbrief met het laatste nieuws tot september j.l. kun je vinden bij www.stichtingnetwerkroemenie.nl
onder de knop "nieuws"
De volgende nieuwsbrief komt w.s. in de loop van oktober a.s. uit.

U kunt zich inschrijven op de nieuwsbrieven door dit per mail door te geven aan info@stichtingnetwerkroemenie.nl

Najaarsmarkt zaterdag 19 november

Op zaterdag 19 november zal de SNR zijn jaarlijkse najaarsmarkt organiseren.
De markt wordt gehouden aan de Seringenlaan nr. 17, 1777EC in Hippolytushoef.
Er zal van alles te koop zijn. Denk aan kunst, curiosa, antiek, huishoudelijk, flinke collectie stoffen (stalen)
en nog veel meer.
Ook is het mogelijk om een lekker kopje, thee of limonade te drinken met een flink stuk taart of gebak aan onze gezellige bar.

De markt is open van 10 tot 16 uur.
En voor wie de weg niet weet. Vanaf het begin van het dorp wordt hij bewegwijzerd. Dus gewoon de bordjes volgen.

!!!!De opbrengst is bestemd voor een nieuw transport naar Sighisoara van hulpgoederen en voedsel!!!!

Nog meer sponsornieuws    De Haagse school de Einder gaat twee kinderen sponsoren. Al bijna twee jaar geleden hebben zij contact met ons opgenomen en hun wens geuit om iets te kunnen gaan doen in Roemenië. We zijn inmiddels twee keer op de school op bezoek geweest en hebben er met zowel docenten als de leerlingenraad gesprekken gevoerd. Het resultaat is dat de lagere klassen maandelijks geld bij elkaar gaan brengen om voor twee kinderen in Roemenië het ook mogelijk te maken naar school te kunnen gaan. Het gaat daarbij om Daniel Rus, een jongen van 13 jaar die in Sighisoara in een krottenwijk  woont en om Titi Raluca van 14 jaar. Ook zij woont in een krottenwijk en beiden hebben weinig tot geen kans om door te kunnen leren zonder de steun van buiten af.
En dat gaan de leerlingen van de Praktijkschool de Einder nu dus doen. Hulde aan iedereen op deze school.

Daniel

Titi

Sponsor gezocht.    Afgelopen zomer, toen wij in Roemenië aan het werk waren, overleed zeer plotseling de vader van een meisje in Boiu dat wij kennen. Hij viel dood van zijn fiets toen hij onderweg was van zijn werk naar huis.

Van Stelica en Cristina uit Boiu ontvingen we de volgende mail (hij is uiteraard vertaald).

Hallo lieve vrienden,

Roxana Barabas is een meisje van 13 die in Boiu woont. Ze ging tot de 4e klas naar de school in Boiu. Ze kon goed leren en nam ieder jaar deel aan de “Olympische Spelen voor scholen”. (Competitie waarbij “kennis” centraal staat). Om deze reden besloot de familie op advies van de school om haar naar de  Radu Popa- school in Sighisoara te sturen. Roxana bleef goed leren en nam opnieuw elk jaar deel aan de Olympische Spelen voor scholen.
Vier weken geleden, 4 augustus 2011 toen haar vader terug kwam van het werk, viel hij van de fiets en overleed ter plekke.


Het was haar vader die Roxana altijd aanmoedigde naar school te gaan en nu, na zijn dood is Roxana nog meer vastberaden om haar studie voort te zetten en nog beter te gaan leren. Het zal wel moeilijk worden omdat haar moeder in een fabriek werkt, waar ze slechts het minimumloon verdient. Ook omdat ze een huis hebben gebouwd waarvoor hypotheek moet worden betaald. Daarnaast heeft Roxana nog twee jongere zusjes van 11 maanden en 5 jaar heeft die verzorgd moeten worden.
   Om Roxana  verder te laten leren heeft zij 50 euro per maand extra nodig. 30 euro zijn nodig voor een busabonnement Sighisoara - Boiu en de resterende 20 euro zal worden gebruikt voor het voorzien in andere zaken die ze nodig heeft in groep 8.
Roxana is lid van onze tienergroep. Al die jaren dat we haar kennen hebben we haar altijd als een heel serieus meisje meegemaakt, dat de droom probeert te verwezenlijken om arts te worden. Met uw hulp kan haar droom werkelijkheid worden.


Hoogachtend,
                      
Stelica en Cristina Barabas – Savu


(Noot van de SNR: Roxana zal, net als de andere sponsorkinderen, zodra we een sponsor hebben gevonden, begeleidt gaan worden door Liviu Tudosie, die dit voor de SNR doet vanuit de stichting Veritas)


Wanneer U Roxana wilt helpen zouden we daar erg blij mee zijn. En Roxana nog veel meer. Neemt u dan contact op Stichting Netwerk Roemenië.

Ga jij mee in oktober?    In oktober willen we opnieuw naar Roemenië met een team. Dan kunnen we het huis van Szusza, waar we vorig jaar hard aan hebben gewerkt, helemaal afmaken. Szusza en haar kinderen wonen er al weer negen maanden in maar aan de buitenkant is het nog niet helemaal af. In Roemenië worden voor het isoleren aan de buitenmuren van het huis piepschuim platen aangebracht die vervolgens gestukt worden. (ingesmeerd met een soort cement) Dat laatste is nog niet gebeurd dus dat willen wij dit samen met mensen van de eigen bevolking af gaan maken.

Daarnaast heeft de Manakerk van de gemeente Sighisoara een stuk grond toegewezen gekregen waar men voor de wijk een gemeenschapshuis mag gaan bouwen. David gaat dit uitvoeren en wij zullen daar nadat Szusza ’s huis klaar is verder aan meehelpen.

Buiten de werktijden om (van 9 tot 5 uur) zullen we verder veel van de omgeving gaan zien.

De periode dat we van huis zijn is van 16 t/m 22 oktober. De prijs all- in is naar draagkracht maar  wel minimaal € 250,-

Wat je er voor terug krijgt naast een enorme ervaring is de vliegreis heen en terug vanuit Dortmund, het pension en alle maaltijden + bijdrage in het project (aanschaf materiaal om te kunnen bouwen)

De reis gaat enkel door bij minimale deelname van 6 personen.

De prijs kan stijgen wanneer de tickets voor het vliegen ook zijn gestegen. We vliegen met Wizzair. 

Meld je aan op info@stichtingnetwerkroemenie.nl

Op woensdag 29 juni is er een kleine vrachtwagen vol geladen met schoolspullen, bestemd voor een school in de buurt van Onesti wat ligt in Roemeens Moldavië. Saskia Verdoes heeft hier haar stichting "Împreuna pe calea vie?ii" ofwel “samen op de levensweg”.

Met behulp van Piet, Jan, Yannick en Patrick werd de wagen geladen en Piet reed samen met Patrick vervolgens naar Dodewaard. Vandaar worden de schoolmeubelen door Stichting Noodhulp Roemenië (dus ook SNR) naar Onesti gebracht. Dit gebeurd in september.

Op de foto Piet en Yannick die begonnen zijn met laden op de Ulkeweg.

(met dank aan de kringloopwinkel Hollands Kroon voor het gebruiken van de vrachtwagen)

Bezoek uit Engeland

Bezoek David, Rodica en Sabrina McGuire

Zaterdag 18 juni j.l., na de fiets- sponsortocht van de Rabo- bank, arriveerde vanuit Groot Brittannië David McGuire met zijn vrouw Rodica en hun driejarig dochtertje Sabrina. Na een maand vakantie bij familie gevierd te hebben maakten David en zijn gezin een tussenstop in Nederland en waren bij ons thuis voor twee dagen te gast. Twee dagen? Ja. Meer waren het er niet. Maar het leken er wel minstens zeven. Want wat we in twee dagen wel niet allemaal hebben gedaan is erg veel en we kregen dan ook het gevoel dat God ook Heer en Meester van de tijd is. Hij kan de tijd uitspreiden, uittrekken en inkorten.

Het bezoek was ook bedoeld als een soort vakantie dus ga ik niet alles vertellen wat we gedaan hebben, maar wel dat David op zondag kort heeft gesproken in de Oase, waarbij Joost Zijderlaan de vertaling op zich nam. De boodschap van David was eigenlijk dat wanneer jij een opdracht van God krijgt je meteen aan de slag kunt met de middelen die je op dat moment hebt. Stel niet uit maar begin. Als voorbeeld noemde hij een voedselprogramma dat hij heeft opgestart in Albesti. Al wat hij had was 55 pond en hij was op dat moment in Engeland. Bij de Tesco (supermarkt) waren de potten bonen in de aanbieding. Hij kocht in totaal meer dan 600 potten bonen en nam deze mee naar Roemenië waar de mensen dagelijks werden voorzien van bonen. Op een dag kwam de bodem in zicht. Er waren geen nieuwe middelen dus David ging er van uit dat hij het voedselprogramma zou moeten gaan stoppen. Letterlijk op de laatste dag leerde hij mensen uit noord- Ierland kennen die op een geven moment aan hem vroegen wat hij deed. Hij vertelde over het voedselprogramma voor Albesti en hun reactie was: "Wij hebben nog wel bonen staan. Die mag jij wel hebben voor je programma". Zo werd er voorzien in voortgang. Toen deze voorraad op was, kwam er een Nederlandse vrachtwagen (wij hadden nog geen contacten dus het had niets met ons van doen) die blikken vis spontaan kwam afleveren en nog andere conserven. Zo werd er weer voorzien.

Dat alles kan alleen maar wanneer je “De Stem” hoort en verstaat. Ga aan de slag. Stel niet uit maar begin. Als het werk van God is, dan zal Hij voorzien.

Maandag hebben we nog een ontmoeting gehad met David met aan aantal mensen waarvan er al heel wat in Roemenië waren geweest. Het was bijzonder zo met elkaar aanwezig te zijn en we hebben veel opgestoken maar ook veel steun uitgesproken, met name door gebed en getuigenissen.

Om 23 uur lagen zowel David met zijn gezin in bed en ook wij als gastgezin en om 01.30 uur was het al weer tijd om op te staan. Tussen 02.- en 05.15 uur zaten we in de auto onder weg naar Dortmund en na een vertraging van ruim 4 uur zat het gezin McGuire eindelijk in het vliegtuig.

Over 4 weken zien we ze weer, want dan gaan we weer voor en met ze bouwen. Wil jij ook meebouwen? Neem contact op. Info@stichtingnetwerkroemenie.nl of www.stichtingnetwerkroemenie.nl of bel 0857852674

Wellicht tot ziens in Roemenië

(foto's volgen)

Fietsen ondanks weer en wind.

Zaterdag 18 juni j.l. werd de Rabo- sponsor- fietstocht gehouden. En dat onder barre omstandigheden. Er stond een zeer stevige wind van windkracht 7 en regelmatig kwam de regen met bakken naar beneden. De route was echter zo uitgestippeld dat we ondanks de harde wind heel veel in de luwte reden. Ook de SNR kwam in aanmerking om deze tocht te mogen fietsen en het leuke van deze tocht is dat het geen geld kost om hem te mogen rijden maar dat het geld oplevert. Want de Sponsortocht is speciaal voor instellingen, die overigens hun rekening bij de Rabo- bank moeten hebben lopen en maatschappelijk actief zijn. Met een ploeg van 10 fietsers (het maximum) hebben we € 250,- bij elkaar gefietst voor onze stichting.

We startten in Hippolytushoef en via de dijk bij Vatrop reden we met de wind in de rug naar Den Oever. Vandaar gingen we het Robbenoordbos in. Daar viel de eerste bui maar dankzij het bladerdak van de bomen hielden we het behoorlijk droog. We fietsten door naar Wieringerwerf waar de controle was en waar we naast een stempel ook versnaperingen kregen die ons weer fit maakte voor het tweede deel, terug naar Hippolytushoef.

Hier waren het de bomen langs de kant van de weg die er voor zorgden dat we toch behoorlijk in de luwte bleven. Alleen één stuk was echt flink doortrappen geblazen maar we kwamen met z’n allen kwamen we toch moe maar voldaan aan bij de finish die drie uur daarvoor de start was geweest. En daarmee hadden we 250 euro verdient voor de SNR

En de sfeer: “volgend jaar doen we weer mee!!!”

Met dank aan de Rabobank maar ook aan:

Dirk Jan van ’t Riet

Kees Langebeke
Bernard Haverkamp
Meneer en mevrouw Koedijk

John Jorna
Katlin en Joächim de Stigter
Coby Doves

José en Dick Krabbendam

(foto's volgen nog)

programmablad EO prijst SNR aan als vakantieproject

Ik lees net dat de SNR in de nieuwste visie van de EO (nr. 25 op bladzijde 25 bij 3x vakantie plus wordt genoemd als "vakantieproject". Letterlijk staat er "ROEMENIË". Ga (met je kinderen) op vakantieproject en waardeer je eigen luxe opnieuw. Zo is Stichting Netwerk Roemenië al jaren actief in Roemenië. Zij ondersteunen daar kerken, sturen hulpgoederen en organiseren kinderkampen voor Roemeense kinderen. Stichtingnetwerkroemenie.nl

Misschien dat nu het gemengde Nederlandse/ Roemeense tienerkamp dat we hebben georganiseerd van 18 tot 22 juli toch nog door. Dat is dan puur gebedsverhoring!!!

nieuwsbrief juni 2011

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief uitgekomen.
Wanneer je het lezen wilt, moet je even een mailtje sturen naar info@stichtingnetwerkroemenie.nl en we sturen het naar je toe.

Opslagschuur Ulkeweg.

Aan de Ulkeweg in Slootdorp maken wij gebruik van een schuur waar de voorraad, bestemd voor Roemenië in wordt verzameld en vanwaar het getransporteerd wordt naar Roemenië.

De afgelopen tijd is daar door onbekenden een grote hoeveelheid goederen naar toe gebracht waar geen overleg over is geweest.

Ook behoren veel van deze goederen niet tot de noodhulp die wij willen geven.

Wij proberen ons te beperken tot de eerste levensbehoefte.

Nu zijn we overladen met o.a. elektronica, koelkasten en meubelen waaronder tafels, stoelen en bankstellen.

Een groot deel van onze schuur is daar nu mee gevuld en wel zo overdadig veel dat nu ook al andere ruimten waar wij niet over beschikken worden gevuld met bankstellen, tafels etc.

Dit kan niet en dit mag niet!!!

Om deze reden nemen we op dit moment alleen nog kleding aan.

Dat kan niet meer rechtstreeks naar de Ulkeweg gebracht worden, maar moet eerst aangemeld worden op het telefoonnummer van de SNR, 0857852674 (lokaal tarief) of 0647052752

Reünie erg gezellig ondanks matige opkomst

Afgelopen zaterdag 28 mei jl. vierden we als Stichting Netwerk Roemenië ons 5-jarig jubileum in de Oaseplaza in Anna Paulowna. Weliswaar een beetje te vroeg want het is pas op 6 juni dat we werkelijk 5 jaar bestaan maar die paar dagen weten we waarschijnlijk ook nog wel vol te houden t.a.v. ons bestaan.

Omdat er een lange voorperiode aan de SNR vooraf is gegaan, was iedereen vanaf 1993 uitgenodigd en waren ook de gepresenteerde foto's van af die tijd.

Ongeveer 35 mensen bezochten de reünie en ze kwamen uit meerdere hoeken van het land. Het zag er even naar uit dat de ploeg uit 1998 compleet zou zijn maar uiteindelijk was er maar één persoon. Van de eerste echte groep, n.l. die uit 2006, waren er wel meerderen. En naarmate de jaren minder ver achter ons lagen waren er ook meer mensen gekomen.

  We hadden een echte Roemeense muzikant.

We hebben na een uitgebreide ontvangst/ koffieronde in de grote zaal gekeken naar een PowerPointpresentatie die ook op de scholen wordt vertoond. Het verhaal daarbij gaat over een klein jongetje dat in 1993 op een plein in Sighisoara wordt aangeboden aan een hulpverlener. Natuurlijk is het niet mogelijk om op dit aanbod in te gaan, maar het is wel choquerend om dit mee te maken. Dat hulpverlener en de inmiddels tot bijna volwassene elkaar vele jaren later bij toeval alsnog leren kennen kan feitelijk geen toeval zijn. 

Na de presentatie is het tijd voor de inwendige mens. Er is mede door de wat matige opkomst meer dan genoeg voor iedereen. 

Rond een uur of twee bekijken we in de jeugdzaal een aantal foto’s en films van de allerlaatste missie, de outreach van december 2010. Met 14 mensen waren we rond de kerstdagen in Sighisoara en hebben we een heel uitgebreid programma met Veritas gehad. Joost en Marjan Zijderlaan waren de gedreven krachten en organisatoren van dit geheel en het was erg leuk de beelden van afgelopen winter terug te zien.

Rond 16 uur hielpen de laatsten mee de boel schoon te maken en het 5 jarig jubileum was al weer verleden tijd. 

Wellicht komen we in 2023 nog eens bij elkaar voor het 12 1/2 jarig jubileum, maar het valt veel meer te hopen dat hulp tegen die tijd niet meer nodig is.

Reünie 28 mei 2011

Nog 7 dagen en dan hebben we de reünie vanwege het 5- jarig bestaan van de SNR.
Spannend, want wie zal er uiteindelijk komen.
Spannend want hoe zal het programma er uit komen te zien.
Spannend, want hoe gaat het programma vallen.
Spannend ook, omdat dit de eerste 5 officiële jaren zijn na 19 daadwerkelijke jaren voor mij persoonlijk, in het niet alleen economische maar ook maatschappelijk geteisterde land, waar het werkelijk vele generaties lijkt te gaan duren voor er echte veranderingen in positieve zin voor iedereen aan het optreden zijn.
En dat is nu nog steeds niet echt zichtbaar.
Integendeel. De laatste tijd is er voor de bevolking weer sprake van achteruitgang doordat de regering keiharde bezuinigingen heeft ingevoerd. Bang als men is, en misschien ook wel terecht, dat de staat failliet gaat net als Griekenland en Portugal. Maar ook het IMF ging alleen akkoord met een noodkrediet indien de Roemeense overheid drastische maatregelen zou nemen. Het BTW- tarief is sinds juni 2010 verhoogd naar 24%. De pensioenen zijn met 15 % en het ambtenarensalaris is met 25 % verlaagd.
In mei, tijdens mijn bezoek, waren het niet meer alleen kinderen die bij me kwamen bedelen. Ook meerdere volwassenen kwamen vragen om een paar lei of het liefst nog een euro. En ik heb heel wat mensen in de prullenbakken zien wroeten om er nog iets eetbaars uit te halen.
Ik heb gehoord van collega's dat de riolen in Boekarest weer behoorlijk bevolkt worden door kinderen. Maar er leeft inmiddels ook een tweede generatie "rioolratjes". Kinderen, geboren in het riool waarvan de ouders zoveel jaren daarvoor ook in het riool geboren zijn. En ook vele ouderen weten niet meer hoe ze rond moeten komen. Prullenbakken maar ook vuilnisbelten worden druk bezocht. Ook in mei heb ik het weer met eigen ogen kunnen zien.
De Roemeen is al meer dan 70 jaar gewend om te "lijden" en als je dat al zo lang moet doen dan zie je op een gegeven moment geen lichtpuntje meer.
Wat kunnen wij dan nog verwachten van zo'n volk. Wat kunnen zij nog van ons verwachten?
Werd toetreding tot de EG een zegen? Ook dit lijkt een vloek te worden voor menig bewoner van het land.
Wat hadden wij in Nederland een mazzel met de Marshallhulp die we vanuit Amerika kregen. Samen met vele andere landen van west- Europa.
Wanneer komt de Euro- hulp van de Europese Unie nu eens van de grond voor landen als Roemenië, Albanië, Oekraïne, Moldavië en Bulgarije? En wellicht nog een aantal andere landen zoals Kosovo, Georgië  en Azerbeidzjan?
Ver weg? De landen niet. De hulp wel!

Kom naar de reünie op 28 mei. Maar kom ook daarna. Om in een team te bouwen aan een toekomst voor deze mensen. Om iets van jou overschot te geven aan mensen die niets hebben, In tijd en misschien ook in geld.

Mail eens naar info@stichtingnetwerkroemenie.nl en vraag eens wat jij kan doen of geef aan wat jij kan doen.
We wachten af.
Tot zaterdag 28 mei in Anna Paulowna aan de Oaseplaza, 
van Balen Blankenstraat 11
1761DG in Anna Paulowna         

Van 10 tot 16 uur.

voorjaarsbezoek 1 tot 7 mei 2011

dag 1 en 2, 1 en 2 mei 2011

Gisteren om 01.00 uur aangekomen in ons pension LIBERTATE in Sighisoara, na ruim 2000 kilometer rijden. De nacht ervoor met Sifra en Stephanie in Oostenrijk geslapen bij Hans Peters en zijn gezin. Hans Peters is een oude kennis van Peter Helms. Gisterochtend de Mana- kerk bezocht. Daar was een opdraag dienst van een kindje. Pilu sprak in zijn preek over de verantwoording die vaders hebben t.a.v. de opvoeding van hun kinderen. Dit n.a.v. Efeziërs 6: 1 tot 4. Ook het onderwijzen in de tien geboden naar je kinderen toe is heel goed. De wereld trekt aan alle kanten en inenten hiertegen zoals bij de kinderziektes kan helaas niet. We hebben veel van onze vrienden ontmoet en ook Jesse en Lydia waren in de dienst met hun dochtertje Liza.

's Middags genoten van het uitzicht bij Villa Franca

Sighisoara by night vanaf Villa Franca.

Alleen, net toen het ijsje zou worden gebracht gingen de hemelsluizen open. Maar we vonden een afdak waar we nog heerlijk van ons ijsje konden genieten. Om 19 uur naar een Byzantijns koor wezen luisteren in de orthodoxe kerk. Heel mooi voor een keertje. Hierna de meiden opgezocht die hadden getrimt en vervolgens de kwijt geraakte grammen direct weer aangevuld met een lekkere pizza.

Vandaag de auto naar de garage gebracht, hier zo'n 20 kilometer vandaan waar hij een grote onderhoudsbeurt krijgt. Dus nu zijn we even autoloos. En dat bij een complete regendag. Alleen is de temperauur tot boven de 20 graden opgelopen.

Morgen komen broer Huibert met vrouw Marion en broer Henk met het vliegtuig aan. Zij gaan hun sponsorkinderen bezoeken en willen graag meer van Roemenië zien. Ik heb om 13 uur een afspraak met Liviu op het familycenter waar we met de leiding gesprekken houden over verdere samenwerking. Het eerste gesprek deze week want er staat nog heel wat op agenda. 

Dag 3, 3 mei 2011

 Dinsdag niet al te vroeg uit de veren en halverwege de ochtend aan het ontbijt, samen met de meiden. Daarvoor al een gesprek per telefoon gehad met David Mc.Guire. Er is een verzoek binnen gekomen bij de SNR of David een huisje zou kunnen bouwen in de buurt van Sibiu voor een man die op een ongelukkige manier alles is kwijt geraakt. Stichting Noodhulp Roemenië, ofwel ook de SNR heeft deze vraag bij ons neergelegd. Ook kwam van hun de vraag of David een school zou kunnen afbouwen in Siret. Dat ligt in het uiterste noord- oosten van Roemenië, tussen de Moldavische en Oekraïense grens.

Deze week bepraten we dit face to face en volgende week komt de secretaris van de andere SNR wellicht nog bij David langs om hier verder over te praten.

Maar goed, dit alles was voor het ontbijt. Na het ontbijt afgesproken met Jesse om een winkelpand te bekijken en vervolgens bij Veritas een gesprek te hebben met Liviu, de maatschappelijk werker die twee weken terug bij ons in Nederland te gast was en met zijn baas.

We spraken heel positief over verder samenwerking. Volgend jaar een gemengd tienerkamp met Nederlandse en Roemeense tieners met daarna een werkproject van een week waar deze tieners ook aan deel nemen. We hebben al opgaves uit Wapenveld maar er kunnen nog veel meer tieners bij. Gesproken hebben we ook over het opzetten van een tweede hands winkel als werkervaringsproject en het idee over de webdesigncursus van Jesse. Veel enthousiasme en we hopen via gebed een antwoord te krijgen op onze plannen. Ook hopen we op steun vanuit Nederland. Met name bedrijven die op het gebied van webdesign thuis zijn en steun willen geven aan dit project.

Na in de vroege avond boodschappen te hebben gedaan is het nu wachten op het arriveren van de rest van mijn te verwachten familie.

Even voor 22 uur arriveerden broer Huibert met zijn wederhelft Marion en broer Henk. Virgil had hun in Cluj Napoca van het vliegveld opgehaald en na een voorspoedige reis hadden ze bij daglicht nog een behoorlijke impressie gekregen van de omgeving waar ze door heen reden. Na nog even genoten te hebben van een versnapering werden de bedden opgezocht, want de dag zou al vroeg gaan aanvangen. 

Dag 4. 4 mei 2011

Om 8.00 uur met z'n vieren aan tafel want de meiden zagen er het nut niet van in om vroeg op te staan en om 9 uur vertrok ik met Virgil naar Cristuru Secuiesc. Daar hadden we mijn auto twee dagen ervoor naar toe gebracht voor een grote onderhouds beurt bij een Hongaarse garage. De wagen was weer helemaal klaar gemaakt voor de volgende dertigduizend kilometer en via de Mana kerk waar ik de sleutel van onze opslag haalde kwam ik terug bij ons pension. Iedereen was inmiddels klaar voor de lunch bij Veritas, de organisatie die meer dan 100 van de armste gezinnen uit de omgeving begeleidt. In twee ritten waren we daar alle zes aangekomen

en aten dezelfde maaltijd die ook de kinderen die dag aten. Nu ben ik door de jaren heen zo'n

beetje een alleseter geworden en ik vond deze maaltijd dan ook prima, maar niet iedereen van ons

at alles op.

Na deze lunch kregen we een rondleiding door het gebouw en werd alles haarfijn uitgelegd door Liviu. Voor de meiden was deze uitleg niet nodig en zij gingen hun vakantievriendin Brenda opzoeken om samen met haar de middag verder in Sighisoara door te brengen.

Zelf stapten we in de auto en gingen een bezoek brengen aan de drie kinderen en hun familie die Huibert en Marion via de SNR sponsoren. We kwamen daarbij in de arme buurten van Sighisoara en ook ik werd opnieuw getroffen door de enorme armoede. Het eerste kind woonde aan de rand van de stad in een krottenwijk. Het tweede kind woonde ook aan de rand van de stad maar dan op een andere plek in een onbeschrijfelijke puinhoop in een enorm krot. Het "huis" was pas drie jaar daarvoor door de vader eigenhandig gebouwd van merendeels afvalmateriaal. Het was de wijk waar we aanvankelijk in 2005 met een team van 11 mensen zouden gaan bouwen. Mensen woonden toen nog in plastic hutjes die nauwelijks enige bescherming boden. Het bouwen is toen niet doorgegaan omdat iemand de kruiwagen van David Mc.Guire had gestolen en David niet van plan was om voor dieven te gaan bouwen. Pas een half jaar later is er toen verder gebouwd. Nu, 6 jaar later, zag het er niet beter uit. Het is dan ook geweldig dat er een kind daar gesponsord wordt dat ondanks alle ellende toch een goede opleiding krijgt en vooral ook dat zij dat zelf wil! Want alleen wanneer de kinderen zelf gemotiveerd zijn kunnen ze gesponsord worden.

Om 15 uur hadden we bij Veritas een ontmoeting met de tieners die uit school waren gekomen. Zij mochten vragen stellen over Nederland en Huibert en Marion konden vertellen wat zij kwamen doen.

Een half uur later alweer brachten we ons derde bezoek, opnieuw aan de rand van de stad maar nu gelukkig bij mensen die onder iets betere omstandigheden leefden. Vader had een paard en wagen en verdiende daar geld mee. Bijvoorbeeld met het ophalen van plastic flessen die werden gerecycled. Hij was ook trots op zijn gezin en zeker ook op zijn dochter die de beste van haar klas is. Haar droom is om ooit verpleegkundige te worden. Haar vader denkt dat dit voor haar te hoog gegrepen is maar hopelijk blijft ze haar dromen dromen.

Nadat de drie kinderen bezocht waren gingen we voor een een uurtje naar Danes waar David Mc.Guire woont en waar Liviu en zijn vrouw Elena en dochter Claudia en zoon Thomas in de toekomst gaan wonen. na het huis- in aanbouw bekeken te hebben bezochten we met z’n allen nog even David die twee deuren verder woont en na een kop koffie te hebben genoten togen we terug naar Sighisoara

Hier had Elena voor een fantastisch diner gezorgd. Ook Sifra en Stephanie waren daar met hun vriendin Brenda uit Soard gekomen. Na het diner gingen we allen uiteen.

Henk en Marion en Huibert bekeken de stad nog eens bij avond en ik ging met de meiden eerst naar onze opslag om daar cadeautjes uit te zoeken voor de kinderen van Szusza.

                                             

Vorig jaar hebben we met verschillende teams een huisje gebouwd voor deze daarvoor op straat wonende vrouw met haar drie kinderen. Vlak voor de kou in december inviel in Roemenië was het huisje afgekomen. De zomer ervoor hadden zowel Sifra als Stephanie keihard meegeholpen aan de bouw van dit huisje dus was het heel mooi voor hun om nu het huisje met zijn bewoners te bezoeken.

Des te mooier was het ook wel dat bij toeval de oude commode waar Sifra als baby op was verzorgd nu terecht was gekomen in het huisje van Szusza. Voor de oudste zoon Yannoek had ik een fietsje meegenomen. De vroegere fiets van mijn zoon Lennard. Aan deze fiets zit een heel verhaal vast maar dat schijf ik een andere keer wel op. Voor de andere twee kinderen Colle en Annie hadden we grote knuffels en voor de moeder een handtas. De kinderen waren dolenthousiast en vlogen ons om de nek. Het was een heel fijn weerzien en lang nadat het al donker was geworden (elektriciteit hadden ze er niet dus ook geen lamp) gingen we terug naar het pension en al heel snel lag een ieder op één oor. Nu ga ik hetzelfde doen want dag vier staat bij deze op papier.

Dag 5, 5 mei 2011

Vandaag was het vertrek om 08.30 uur. Daarvoor hadden we reeds gegeten en ook de meiden waren present want….we zouden naar Brasov gaan en dat betekende voor Sifra “shoppen”. Daar had ze zich al vanaf de eerste dag op verheugd. Toen Virgil om 08.30 aan kwam rijden om mijn broers en schoonzus als chauffeur en vriend van dienst te zijn, reden we na een klein kwartierje richting Brasov. Een hele drukke weg met verkeer dat zich tussen Tirgu Mures en Boekarest beweegt. Maar na een half uurtje gereden te hebben gingen we van de hoofdweg af en reden wij via slecht asfalt/ geen asfalt naar een deel in Transylvanië waar zeven dorpen op de wereld erfgoedlijst van de Unesco staan. Huizen en een kerk zijn in originele staat teruggebracht en konden we bezoeken (zie foto).

Het is mooi om te zien maar ik ken vele van deze dorpen op het platteland die er het zelfde uitzien maar niet zijn gerestaureerd dus nog origineler zijn en die zijn zeker zo mooi zijn.

Hierna reden we verder. Even voor Brasov hadden we een tweede stop bij een nieuw restaurant. We bestelden hier een lunch die voor mij bestond uit kipschnitzel met patat. Al bij eerste hap stuitte ik op een heel hard iets waar ik voor m’n gevoel m’n tanden op kon breken. Ik ging er van uit dat het een botje was en kon het niet meer terug vinden. Dit herhaalde zich een paar keer totdat ik bij een van de laatste happen het “botje” te pakken kreeg. Geen bot was het maar glas. Het deed met al snel denken aan wat ik ooit wel eens op de t.v. had gezien: een “glaseter”. Tot die categorie behoorde ik dus ook en nu maar hopen dat het glas zonder problemen de slokdarm de maag en slokdarm zal gaan passeren.

We reden ons laatste stuk naar ons verste punt, zo’n 160 kilometer vanaf Sighisoara en kwamen aan bij een kasteel van het voormalige vorstendom in Sinaia. Eén van de grote toeristenpleisters van Roemenië. De buitenkant ziet er op veel plekken vervallen uit. Afbrokkelend steen en een muur van het terras dat volledig gestut wordt. De binnenkant zag er echter heel ander uit. Kasteel Peles zomerresidentie van koning Carol I van Roemenië die hier woonde. Het was een gebouw uit het begin van de vorige eeuw en beschikte meteen al over elektrisch licht, een elektrisch groot, glazen schuifdak en een lift. Overal had men grote SL- lampen in de vele kroonluchters en andere lampen die er in het kasteel waren gedraaid. Dat was een raar contrast tussen verleden en heden. We kregen een rondleiding van een zeer langzaam en overduidelijk in het Engels articulerende dame. Na bezichtiging gingen we terug naar de auto’s en reden nu echt naar de binnenstad van Brasov. Deze stad is een moderne stad met vele grote winkelketens en goede wegen en de historische binnenstad was autovrij, netjes en de prijzen waren er ook westers. De meiden konden eindelijk hun slag slaan maar toen ze er achter kwamen dat de prijzen bij H&M de zelfde waren als ze ook huis gewend zijn werden de inkopen toch heel beperkt. Gelukkig konden ze wel vrij winkelen zonden toezicht van ons. Dat was in Sighisoara wel anders. M.n. Stephanie was door haar Afrikaanse afkomst iemand die veelvuldig werd nagekeken en vaak ook opmerkingen kreeg te verduren van mensen die haar zelfs soms even wilden aanraken. Na een bezichtiging van de oude kerk zijn we uitgebreid Chinees gaan eten en dat was zo als familie samen met Stephanie en Virgil bar gezellig. Overigens werkte er geen één Chinees in het restaurant en werden we door tweede oudere heren bediend. Na dit diner gingen we met de twee auto’s gescheiden van elkaar weer terug naar Sighisoara waar we na elven weer aankwamen. Nog heel even nazitten om vervolgens de bedden op te zoeken om uitgerust de laatste dag in te kunnen gaan.

Dag 6, 6 mei 2011

Vandaag met z’n vieren ontbeten en daarna was Virgil alweer present om een rondleiding te gaan geven op het platte land in de omgeving van Sighisoara.

De meiden hadden twee leuke films op het internet gevonden en wilden de dag verder zelf invullen.

Zodoende konden we in één auto vandaag onze tour maken. Eerst brachten we bij Jesse de door hem te testen computer voor de website- cursus en namen we zaken voor hem mee voor wanneer ze weer in Nederland zouden komen.

Hierna gingen we naar Valchid en Copsa Mare. Bij beiden bezochten we de kerk die laat- middeleeuws waren. Er was nog maar heel weinig aan gerestaureerd en dat was Kasie voor mijn broer Henk die beheerder is voor de gemeente Alkmaar van de monumentenloods aldaar. Een ietwat aangeschoten Sachsendeutscher die de sleutel kon bemachtigen van de kerk van Valchid vroeg na afloop om een “kleinigheidje”. Dat kreeg hij ook want het bezichtigen was ook voor ons meer dan de moeite waard. In de klokkentoren staarde een jonge kerkuil ons aan. De klok in de toren had waarschijnlijk al eeuwen niet meer glopen maar was er nog wel steeds. De twee klokken waren niet al te oud en waarschijnlijk vervangen. We kregen met klem te horen dat we de klok niet mochten luiden. En dat was niet omdat er geen klepel was. (vandaar misschien het gezegde “de klok horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt) maar had meer te maken dat op het platte land het luiden van de klok betekend dat er brand is. Dat had ik al eens eerder meegemaakt in 2004 in Moldavië toen overal vandaan mensen met twee emmertjes water de deur uit kwamen om de brand te blussen. Alleen liepen de meisjes op dat moment niet op klompen.

                              De toren

Het uitzicht

                                                                                De kerkuil

Het uurwerk

            En de binnenkant van de kerk

Na Valchid werd het dus Copsa Mare waar een zeker net zo mooie kerk stond. Het beklimmen van de toren lieten we aan Henk over, die ook daar weer een uilenjong zag en opnieuw een nog niet stuk gerestaureerde toren.

Na dit bezoek werd het Biertan. Een dorp dat wel een gerestaureerde toren heeft maar deze vormt onderdeel van een citadel. Een ommuurde kerk of kasteel waarachter men veilig kan wonen.

Het zag er allemaal mooie uit.

We aten in een restaurant in Biertan. Helaas was het vlees niet echt gaar maar ja. Van Henk kreeg ik nog een stapel dakpannen mee voor het dakpannenmuseum.

Na deze bezichtigingen was het de beurt aan David om ons in Laslea rond te leiden op de plaats waar we in oktober/ november nog aan het werk waren geweest met een team voor het bouwen van huisjes. Daar was flink in opgeschoten. Waren we toen nog bezig en fundering met beton vol te storten van het 3e en 4e huisje, nu stond huisje 5 en 6 al overeind. Er gaan nog meer huisjes komen maar wat David met zijn teams had uitgevoerd was geweldig.

David gaf nog een in het Engels op schift geselde getuigenis mee. Deze zal ik vertalen in het Nederlands en als bijlage in en volgende nieuwsbrief toevoegen.

Na al deze excursies was het tijd voor het teruggaan naar Sighisoara. We gingen uit eten boven op de berg in Vila Franca. Maar voor we dit deden brachten we nog een heel kort bezoek aan Szusza en haar kinderen. De oudste zoon Yannoek reed als een cowboy op z’n stalen ros over de prairie met broer Collin achterop. Maar ook het beste paard struikelt wel eens en dat gebeurde nu ook. Gelukkig geen gewonden maar wel schrik. Een handje, een kusje en daarna op, de heuvel op. Lekker eten met een steeds beter worden uitzicht in het donker over de historische binnenstad. Rond 10 uur waren we weer terug in het pension en namen we nog een klein afzakkertje. De pensionhoudster werd betaald en de voorlopig laatste nacht in Roemenië werd op één oor beleefd met de ogen dicht.

Dag 7 en 8 , 7 en 8 mei 2011

De volgende dag vroeg uit de veren. Sifra, Stephanie en ik hadden een lange tocht per auto voor de boeg en de rest van de familie had dezelfde aantal kilometers te gaan maar dan door de lucht en wat sneller.

We hadden een goede terugtocht waarbij we bij Hans Peter en zijn familie in Linz de nacht opnieuw hebben doorgebracht. Op zondag de laatste ruim duizend kilometer in de auto zonder airco. Normaal geen probleem maar nu hadden we tien dagen doorgebracht met een maximale temperatuur van 12 graden en deze dag kwam er zelfs even 31 graden op het display te staan. En dat is een hele overgang.

Maar niet getreurd. We waren nog voor het donker thuis en de bescherming die we op al onze wegen van God hebben gekregen is reden tot grote dankbaarheid.